[ ازپنجره! تاباغ ِ ابرها! ]

          اگر، ابر! _

          تنها یکی واژه باشد!، ولی _

          چُنان دفتر ِ قصـّه ای؛ از تب و، تاب هاست!...

          میان ِ گل ِ ابرها! _

          راز ِ دلپاکی ِ آبهاست! _

          که خورشید!، تابید و؛ از چنگِ ناخالصی شان ُربود!...

          و چالاکی ِ باد! _

          آوردشان بر فراز!...

          و شد، آسمان!  از سر ِ مـِهر! بستر!؛

          که تن-خستگـی ِ*  سفرشان  ُزدود!...

          رها! گشته اند و، صفامند!؛ امـّا، فسوس! _

          که ازنو!، فرو بر زمین میشوند و؛ به درگیری ِ سوز و، ساز!...

          به شاید!؟ که ماهم!، ازین ورطه!  وا می رهیم _

          و ازنو! دگرباره  برخاک! پا می نهیم ...

          مرا !  یاد باید!  که نیکی کنم! _

          نه با حرص ِ بر ُمـزدِ افلاکی ِ جای کرده به گوش! _

          ولی، در َرهِ مـِهرناکـی ِ جانها! که از شور ِ ذرّات! خیزند و؛

                                                 جان ِ جهان را - ست! کوش!...

          و گر، آمدم من  دگرباره  باز؛

          به ازنو! نه کاری کنم جُز نماز! _

          به آتشگهِ  روی ِ خوبِ تو گــُلچهره! در میهن ِ سرو ِ ناز! _

          که یادَم رسد، روزگاری  ِورا نام! _

                                                        شیراز! بود.

                                                                   هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                              30,08,2006  Helsingør

          * واژه ی ِ خستگی! از حرفِ  - گ -  به بعد! کشیده خوانده میشود!