[ برای ِ نیمزاد! ]

 

          در هنگامه ی ِ  پـُرآشوبِ  آوردگاهِ  روز!_

          که کودکان ِ تشنه ی ِ خورشید!_

          با زبانهای ِ پاکِ آتشگون!_

                                    یکریزو، بی امان!_

          رُخسار ِ طراوتناکِ دریاها را، می لیسند!؛

          و شب هنگام!، که چشم ِ ستاره های ِ خوابزده!  ُمژه میزند!_

          از پـِی ِ خستگی ز امتداد ِ عمر ِ جهان!؛

          و چرخ ریسکها!  با نـَوای ِ  - چرخه دوکِ -  پیردختِ زمان!_

          رشته ی ِ عمر ِ شب زنده داران را!،  می ریسند!؛

          در پیله ی ِ شکیب!،

          با بیم و، با امید!؛

                                به تو! می اندیشم!_

                                به تو!، نیمزادِ ناپیدا!؛

          که شاید، رهائی دهی مرا!  ز تنهائی!_

          که شاید، همزبانم شوی به زندان ِ زندگی در میان ِ مردمان ِ ناهمخوان!...

          و اندیشیدن ِ به تو!،  مرا انگیزه ای ست!، که بـِسـُرایـَم!؛

                                                                و بـِسـُرایـَم! که به تو! می اندیشم!.

                                                                             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                        Helsingør  30,06,2002