[ برای ِ نیمزاد! ]
در هنگامه ی ِ پـُرآشوبِ آوردگاهِ روز!_ که کودکان ِ تشنه ی ِ خورشید!_ با زبانهای ِ پاکِ آتشگون!_ یکریزو، بی امان!_ رُخسار ِ طراوتناکِ دریاها را، می لیسند!؛ و شب هنگام!، که چشم ِ ستاره های ِ خوابزده! ُمژه میزند!_ از پـِی ِ خستگی ز امتداد ِ عمر ِ جهان!؛ و چرخ ریسکها! با نـَوای ِ - چرخه دوکِ - پیردختِ زمان!_ رشته ی ِ عمر ِ شب زنده داران را!، می ریسند!؛ در پیله ی ِ شکیب!، با بیم و، با امید!؛ به تو! می اندیشم!_ به تو!، نیمزادِ ناپیدا!؛ که شاید، رهائی دهی مرا! ز تنهائی!_ که شاید، همزبانم شوی به زندان ِ زندگی در میان ِ مردمان ِ ناهمخوان!... و اندیشیدن ِ به تو!، مرا انگیزه ای ست!، که بـِسـُرایـَم!؛ و بـِسـُرایـَم! که به تو! می اندیشم!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک Helsingør 30,06,2002
|