[ بامیدِ قرن ِ نـُو! ]

          دوهزار! _

          از پـِی ِ آن فصل ِ بهار!،

          که گــُلی داد! که  پَرپَر کـُنـَدَش دستِ بشر!؛

          سال! _

          گذشت!...

          و بشر! خسته و، سرگشته ؛

          پـِی ِ کومه ی ِ آرامش ِ جان! _

          هر زمان  نسل پـِی ِ نسل! _

                                              درین دشت! بگشت!...

          بُرج و، باروی ِ خُرافات! فرو ریخت!،

          و سجّاده ی ِ نِیرنگ!؛ ز هم تار گسست! _

          سردر ِ کهنه ی ِ کاخ ِ ستم و، ظلم!؛  َتـَرک خورد _

                                  و دروازه ی ِ تاریخ! شکست!...

          الگوی ِ سِیر ِ تکامل ز فرآورده ی ِ هوش ِ بشری!،

          پر بیاراست؛ و در راهِ کراتِ دگر از سَکـّوی ِ پرواز  ِبجَست!...

          آدمیزاد!  ز نـُو باز شکیبا،  بامیدی مغرور،  ز نویدی مسرور؛

                                                    به سخنهای ِ فریبا دل بست!...

          لیک، بنگر که هنوز،

          به درین فصل ِ زمان، به کجاهای ِ زمین؛

          باز هم سینه ی ِ همنوع ِ تو!  خون آلوده!،

          باز هم نیست کنشها و، تنشها! ز فریب و، خَس ِ زور و، تبِ زر!؛ پالوده _

          باز نیمی زتو! آنها که تورا!  بود ببخشند و، ببخشانیدند!؛

                                              باغ ِ بالیدن ِ تو!  یعنی زن! _

                                     پـِی ِ خودخواهی ِ تو!، رفته به بند!...

          به کدامین سخن ِ عشق!  سزاواری تو؟ _

          ز کدامین اثر ِ دَرد!........  بیماری تو؟ _

          باش فردا که پششیمانی هاست!،

          که چه بس دیر!؛ که بیداری تو!...

          دانه ی ِ دُرّ ِ دلم را سُـفتم! همه ی ِ قصـّـه ی ِ جان را گفتم! _

                                               ذهن ِ خواب آلوده ات آشفتم! _

                                 و دلت گرم نکرد آذر ِ دُردانه ی ِ مـِهر! _

          چاره ام  بـِه !، که خود ِ خویش؛  برم  َگـرد ِ غم از چهره به اشک!.

                                                                 هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                12,03 1999  Helsingør