[ بـِشادی ِ یک نیمروز ِ شاد! ]
چشم! نوازش گرفت!، ز َدکـّـه ی ِ گــُلفروش!؛ راز ِ نهان!، شد عیان!؛ وز مـِهر! آمد خروش! _ که هر بَر ِ زندگی!، اشاره ی ِ جان! به جان!؛ گــُل! شده خنیاگر و، مـُژده رسانـَد به گوش! : چهره ی ِ گــُل را نِگر!! به شادی ِ مردمان!، جبر ِ زمان! می کشد!؛ تا بشود نیککوش!... نیش ِ جهان را! َمـَرنج! ارچه دلت سنگ نیست! _ جلوه ی ِ جان را ببین!، کامروا ُشو!؛ ز نوش!... مِهر! ز دل بر مَکـَن! خَس! به دگر جان َمَزن! _ جام ِ رعایت! بکش!، جامه ی ِ شادی!؛ بپوش!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 09,06,2006 Helsingør
|