[ هـُنر! ]

               هنر!، بانگِ آهنگِ برخواسته ازبرخورد ِ سنگِ زندگی!؛

               بر شیشه های ِ جان ِ انسانهاست! _

               که در انحنای ِ طاقهای ِ ذهنیت! و از دهان ِ  َرواقهای ِ تشبیهِ عینیت! _

               در سرای ِ هفت گنبد ِ کاخ ِ آرمان ِ آدمی! میشود - آوا!...

               و در تن ِ ذرّات! میکند نفوذ! _

               که یا پرنده ای ست و، در موج موج ِ هوا! _

               بالزنان َره می سپارد و، میرسد به گوش!؛

               و یا،  با  ِرژه ی ِ واژه ها و،

               در رُخ ِ رنگها و،

               برچهر و، پیکر ِ انگاره ها و،

               با کوش و، جوش ِ اندامها! _

               ابزار ِ - دریادآور!-  میشود از شیران و،

                                                  روبَهان و،

                                                    آهوان و،

                                                   کبوتران!؛

                                   در دشتِ منظر ِ چشم! _

               و چون میرسد به درک!، به همسانی ِ مسافر ِ برگشته ای ست! _

               که از سفری دور و، دراز! _

               و ناخوانده میهمانی ست! که به کاشانه ای می آرمد! _

               در کوچه باغهای ِ ژرفِ روان ِ انسانی!! _

               و اندیشه ی ِ انسان!  شرابِ  َره آوردش  را! می نوشد!،

                                                           و دگرگون می شود!؛

                                     که - به نوآوری!! -  شود به خـُروش!.

                                                        هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                         02,12,2000  Helsingør