[ جلوه ی ِ خاکستر ]

 

               نقش ِ جهان!،  بودن ِ از بودگی ست! _

               دم پـِی ِ دم،  هوده و، بیهودگی ست!...

               کار ِ جهان!،  نیست! مگر زاد و، مرگ! _

               بادِ خزان!،  جایدِهِ تازه برگ!...

               جان!،  همه سرخوش پـِی ِ دلگرمی است! _

               زندگی آسان؛ خودازین نرمی است!...

               دفتر ِ شعرم!،  گـُل ِ توفیدگی ست! _

               جلوه ی ِ خاکستر ِ پوسیدگی ست!...

               گرچه نمانم!  و نمانند ـ نیز،

               چامه؛  بباغ ِ سر ِ من مـُشک بیز!...

               آدمیان!،  هر یکشان!،  کوش کرد؛

               تا، بشر ازجام ِ خوشی!؛  نوش کرد!...

               جان ِ مرا هم،  کوشی بایداست! _

               گرچه بهایـَش؛  گِرُو ِ شایداست!...

               آنهمه گفتند!  خردمندها! _

               همـّـه نه جاوید شدازپندها! _

               لیک،  چو هر ذرّه،  دَرَش مـِهر! باد؛

               تا به ابد!،  عشق!؛  تبِ چهر باد!.

                                                       هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                30,07,2000  Helsingør