[ جلوه ی ِ خاکستر ]
نقش ِ جهان!، بودن ِ از بودگی ست! _ دم پـِی ِ دم، هوده و، بیهودگی ست!... کار ِ جهان!، نیست! مگر زاد و، مرگ! _ بادِ خزان!، جایدِهِ تازه برگ!... جان!، همه سرخوش پـِی ِ دلگرمی است! _ زندگی آسان؛ خودازین نرمی است!... دفتر ِ شعرم!، گـُل ِ توفیدگی ست! _ جلوه ی ِ خاکستر ِ پوسیدگی ست!... گرچه نمانم! و نمانند ـ نیز، چامه؛ بباغ ِ سر ِ من مـُشک بیز!... آدمیان!، هر یکشان!، کوش کرد؛ تا، بشر ازجام ِ خوشی!؛ نوش کرد!... جان ِ مرا هم، کوشی بایداست! _ گرچه بهایـَش؛ گِرُو ِ شایداست!... آنهمه گفتند! خردمندها! _ همـّـه نه جاوید شدازپندها! _ لیک، چو هر ذرّه، دَرَش مـِهر! باد؛ تا به ابد!، عشق!؛ تبِ چهر باد!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 30,07,2000 Helsingør
|