[ خرابات ِ آپارتمانی! ]

 

               تیمار ِ جان ِ خویش! به گوشه گیری و،  با جامی ازشراب!؛

               که به شاید!؟ نمانـَدَش دریاد! _

               پیمان شکستن ِ انسان! _

                                               با چهارفرشته ی ِ بخشش!،

                                               که خون ِ پرتوگون ِ خود! بیامیختند _

                                               برای ِ شادی ِ جانها!؛

                                               به خاک و، باد و، آتش و، آب!...

               و پـُرخواهی ِ آدمی!، که هـَوار می شد از درون ِ سـُستِ مبتلا به هوس!؛

               خوش انحنای ِ مژده گوی ِ لبهای ِ اورا! در هم شکست و،

                                                                              ناخن و، دندان ِ  ِوی! _

                                                            به خشم و، یورش ِ بر همزیستانش! _

                                                                                     مُضَــّرس کرد! _

               و بی اعتنائیاش به مِهر!،

               زمانه ای پدید آورد!؛

               که دوری ز رسم ِ درود است و، ترجیح ِ شیوه ی ِ  بدرود! _

               در جهانشهری که با کلنگِ حرص و، تیشه ی ِ ترس!؛

                                                  خانه ی ِ آداب! میشود خراب!...

               و ازآنجا که فرهنگِ امروزگی!، معنای ِ خرابات را! _

                                                                    دگر نیارَد تاب!؛

               شاید!؟ که انسان ِ محتاج ِ تاج ِ خودنمائی ها!،

               برای ِ  ِژستهای ِ پُست مدرنیسمی!،

               لازمش آمده!؛

               که تخریبِ عاطفه را! { بجای ِ  - ترکِ تقلید و، تقیـّد! - } _

               به خود! روا دارد.

                                                                      هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                           14,08,2006  Helsingør