[ خرابات ِ آپارتمانی! ]
تیمار ِ جان ِ خویش! به گوشه گیری و، با جامی ازشراب!؛ که به شاید!؟ نمانـَدَش دریاد! _ پیمان شکستن ِ انسان! _ با چهارفرشته ی ِ بخشش!، که خون ِ پرتوگون ِ خود! بیامیختند _ برای ِ شادی ِ جانها!؛ به خاک و، باد و، آتش و، آب!... و پـُرخواهی ِ آدمی!، که هـَوار می شد از درون ِ سـُستِ مبتلا به هوس!؛ خوش انحنای ِ مژده گوی ِ لبهای ِ اورا! در هم شکست و، ناخن و، دندان ِ ِوی! _ به خشم و، یورش ِ بر همزیستانش! _ مُضَــّرس کرد! _ و بی اعتنائیاش به مِهر!، زمانه ای پدید آورد!؛ که دوری ز رسم ِ درود است و، ترجیح ِ شیوه ی ِ بدرود! _ در جهانشهری که با کلنگِ حرص و، تیشه ی ِ ترس!؛ خانه ی ِ آداب! میشود خراب!... و ازآنجا که فرهنگِ امروزگی!، معنای ِ خرابات را! _ دگر نیارَد تاب!؛ شاید!؟ که انسان ِ محتاج ِ تاج ِ خودنمائی ها!، برای ِ ِژستهای ِ پُست مدرنیسمی!، لازمش آمده!؛ که تخریبِ عاطفه را! { بجای ِ - ترکِ تقلید و، تقیـّد! - } _ به خود! روا دارد. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 14,08,2006 Helsingør
|