[ نیشخندِ تمدّن! ] ( نه همین لباس ِ زیباست نشان ِ آدمیـّت )* کفش هم بخر تو از ما! که به آدمیـّت آئی!... راستی! : کلاه و، دستار!، اگر سرت گذاریم آسمان به سر بـِسائی! ِز مکان ِ خودنمائی!... کفش! پوشی و، بکوشی و، َدهی باج!؛ به سـُلطان!-------- با کـُلـَـه! سر بسپاری! به رسوم و، اقتدائی!... یادت آید؟ عهدِ جنگل!، که برای ِ خود می گشتی!!!؟_ با تمدّن ات گرفتند!-------- کمندِ هوشهائی!... و تو را! در آرزو شد!، که بهشت! بازبینی!؛ زِهمان!!! فریب داد-ات!، آدم ِ سخن رَوائی!؛ گفت! : دانی که جهان را به چه شیوه ساختندش؟_ تو بیا! بگیم بـَرایـَت! که سپس بـَرده ی ِ مائی!_ گفتت! : آدمی!، به دنیا!؛ اشرفِ تمام ِ جانها !؟!؟_ هرچه جانور!، خوری و؛ به هنوزَت ادّعائی!... به تمام ِ نوع ِ جانها! تو! بـَدی کـُنی همیشه!_ باز، رو به آسمانها!؛ زِ بـَدان! ناله نمائی!... سرباز و، کارگر ِ بیشتر!؛ باعثِ شادی ِ سـَروَر!_ وَز همان!، رسد به گوشت!؛ همه اینچنین ِصدائی! : نه همین لباس ِ زیبا! همه چیز!!! بخر تو از ما!_ ِپی ِ هم! زاد و، وَلـَد! کـُن! که تو! کارخانه ی ِ مائی!... گفتم شاید، باسوادی!؟ عالـِم و، عارِف و، عاقِل!_ { همی جور فـَلـّـِـه ی دَمـِت گرم }!،-------- تو هم!؛ که مـِثل ِ مائی!... دیگه نیست---- راهِ برگشت!، مگر!؛ که مـِـهر! پوئی!_ که بهشتِ ژرفِ جانت! بدهد تـُرا! ندائی!... صد هزار سال! هستی و، هنوز!؛ مانده تنها!_ چون ِپی ِ تعصـّبِ خود! نه به یک زبان! ِگرائی... به بهانه های ِ یاری! دَکــّـه ی ِ یونِسکو! داری!_ که دَوام ِ اختلافات!!! فراهمی نمائی!... بهرِآنکه ساده دلها!، بخرند! ازتو کالا!؛ همه را! بباورانی! آتئیسم و، بیخدائی!_ و خدای ِ همـّـه هستی! که روان و، جان ِ ذرّه!؛ هم ازان تورا! نکوبد!، که به وسوسه! نپائی!_ و رَهِ خِرَد! بپوئی!، وگـُل ِ وَفا! بجوئی!؛ نافه ی ِ صفا! ببوئی!، که زِشادی ات!؛ سبوئی!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 18,09,2006 Helsingør * ( یک مـِصرع ِ بسیار با ارزش!، وبسیار مشهور!، از استادِ سخن!؛ سعدی!. )
|