[ راز ِ دل گفتن!از پـِی ِ جبراست! ]

               ایکه آرام و، خسته میروی چو نسیم! _

               برلبانت! نهفته ها! شده میم! _

               در دوچشمت! نگفته ها! برقی ست! _

               که به گفتن نیازَت!از ـ آن!، فاش!...

               لب گشا و، بگو! حکایتِ جان! _

               تا دران هست!ـ ـ ـ ـ حرفِ حال و، قدیم!...

               آدمی! تا که بوده است و، بـُوَد!؛

               اینچنینش! وظیفه گشته زجبر! _

               تا هم از نوش! باشدش،  وَ هَم؛  از نیش!...

               پس توهَم نیز،  رازناکی مکن نمایـِش ِ خویش! _

               تا که در دل! نروید ـ ات!  خس و، خاش! _

               از پـِی ِ آه و، واژه ی ِ ایکاش!.

                                                                هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                       04,05,1992  Helsingør