|
[ صنعت زدگی! و بازندگی! ]
بر جادّه های ِ معطـّر ز معنای ِ دارچین و، میخک و، ابریشم و، نبید!؛ و در حُجره های ِ - گنج سان ِ- زعفران و، عنبر و، عطر!؛ و به ُدکـّانهای ِ سرشار ِ از- تبناک جلوگان ِ- زیره و، سِدر و، گــُلاب و، شربت و، قند!؛ و بر پیشخوان ِ دکـّه های ِ فراخوان ِ اهل ِ دل! به جشن ِ ُسرمه و، ُسرخاب و، ُمشک و، عود؛ دیگر، کسی ندید! _ که شوری؛ شود پدید... از جلوه های ِ رنگ!، از شوق و، ذوق و، ابتکاراتِ مـِهرپسند!؛ از تابهای ِ گلاب آوری، که بر گــُل ِ ُرخسار! _ با تب نمودن ِ جانهای ِ دل به بند!؛ وز شتابِ آنهمه دلها! که تندتر می تپید لحظه لحظه، به دیدار ِ زود زود؛ دیگر، اثر نبود!... در کارگاهِ تور و، پولک و، جامه های ِ عروس؛ در بازار ِ زرگران و، آینه کاران؛ ُرونق ِ چلوار!، شد!؛ جانشین ِ رواج ِ پرند! _ و زنگار! به چشم ِ درخشش نشست و، هاله ی ِ غم!؛ برق ِ دیده را! بزُدود!... زیرا، که؛ رندی ِ بازار! _ با پنجه های ِ آهنین!، و چکمه ی ِ صنعت!؛ با محافظین ِ دُژخیم ِ تمدیدِ منفعت! _ جا! خوش نموده بود! _ و فرمان ِ قطع ِ نـَفـَس! میداد! _ به نغمه و، نجوا و، آواز و، ساز ِ شورآکند!؛ و آوای ِ شعر و، سرود!... و احساسهای ِ شیفتگی ِ بر کوچه باغها! _ وجانهای ِ دوستِ با جوبار و، درّه و، دشت! _ و روانهای ِ ستایـِشگر ِ به ژرفِ معنای ِ سکوتِ شُکوهمند ِ سنگ! _ و اندیشه های ِ شیدا! به راز ِ داغ ِ شقایق!؛ در گـِل! غـُنوده بود!... عاقل! ز پُرخوری!، تب کرده؛ خفته بود! _ دیوانه!، صبح ِ زود!؛ از جام ِ َزرفـِشان! یک جُرعه شادناک! _ نوشیده و، ز شهر!؛ تسلیم ِ جبر ِ دَهر! _ مستانه! رفته بود!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 24,06,2000 Copenhagen
|