|
[ گویشی که آفریده ی ِ آب ِ آتشگون! ]
آب ِ آتشگون به کامم گاهگاهی چون رسد _ آتشی بردفتر ِ سد پاره
ی ِ دل! میزنم ...
یاد ِ رُخدادان ِ خوش! تاب و، تب ِ خواهشگری! _ همبها با ُگل! وهم ارج ِ
خس و، ِگل! میزنم ...
هم به آهی و، به آوازی!، نوائی سر دهم؛ هم چنی گوشه! به شاهین
ِ ترازوی ِ کژ ِ جبّار ِ[بشنیدم که عادل]! میزنم _
چون، خودش! هوش و، خِرَد! بر من ببخشیدو؛ بگفت: بازگو! [هرغش که برهرفعل ِ
عارض گشته ازجانهای ِ فاعل! میزنم] ...
اینهمه آشفتگی ها! در مسیر ِ کوش و، هوش! _ گوشزد برجان ِ بی ایمان ِ
غافل! میزنم ...
موج ِ ابزار ِ نو است و، جنگهای ِ زرق و، برق! خنده ها برمردم و، بر
نقشهائی شان که باطل! میزنم ...
هرسرشت و، خوی ِ
جنگلزیستی!
پیش ازتمدّن بُد، هنوز؛ پای برجا هست و، تأییدش؛ به گفتار ِ روانپویان ِ عاقل!
میزنم ...
شد تمدّن! از ِپی ِ زورو، فریب و، ترس و، حرص! _ گریه برظلم و، به مَکرو،
حیله های ِ دودمانهاو، دکانهاو، سلاسل! میزنم ...
آرزو! آنکه، به روزی خوی ِ انسان! به شود! _ شایدو، ناشایدیهاو، به
هاوَن آب کوبیدن!؛ که اش دل میزنم! ...
با تب ِ مستی! به تو! هم میهن ِ خوبم! َشَوم در گفتگو! _ حِـیف بر نیکیّ ِ تو!
رهپوی ِ شورآکندِ عاجل! میزنم ...
بَعدِ هرسی سال اگر، نومردمان ِ باتخصّص! شد فنا! _ من دراندیشه! میان ِ تو!
وخوشبختی! به سد سی سالها!؛ دیوار ِ حایل میزنم ...
تا به کِی در بند میمانی زفرمان و، فریبِ زیرکان!؟ _ برگه نام ِ کشتگان ِ
پاک را! بر سینه ی ِ سنگت! حمایل میزنم ...
با شکیب و، با خِرَد!؛ سد سال! نسل ِ نوَسری!، گر پروری؛ آنزمانت! آفرین بر میهن ِ
پُرهوشمندِ کم اراذل! میزنم ...
گر شکیبائی نداری و، رَهِ بهپروری را نسپری _ هر یکی سی سال! خنده!
بر پُری از ادّعاهای ِ توعاقل!؟ میزنم ...
مغز را! باید دگرگونی ت! آید!، از ُگل ِ باور! که نو!؛ پس، نشانی از
سرافرازی تورا! درکشتی ِ خوشبین به ساحل! میزنم ...
ای که هرسی سال! باغ ِ نورس ِ دانشوران! داری خزان! _ نازنین! مِهرو، خِرَد را!،
درتو!؛ من دل میزنم!.
هاشم
شریفی << بودش >> دانمارک
24,04,2011 Helsingør
|