[ عارفانه!،  هرچند؛  که دورازین زمانه!]

          دل ِ درویش، نخواهد مِی ِ انگور!،

          که میخانه!؛  دراوست! _

          َنبَرَد پیش قدم را،  ِبرَهِ دور،

          که بتخانه!؛  دراوست!...

          ِپی ِ اصرار، نگیرد، که شبِ تار؛

          چه اسراری را- ست؟ _

          ساغری بیش نداند زِ لبِ یار!،  که ُگلخانه دراوست!...

          بزم و، عشرت!،   نپذیرد!؛

          که زِ اجلال، چه خوش میرَسَدَش؟ _

          دل دهد مرغ ِ چمن را!،  که به احوال!؛  طربخانه دراوست!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                   30,09,2001  Helsingør