|
[ آرزوی ِ پائیزی!]*
ای خوشا، گردل توانم داشت دریائی سترگ! _ تا وِرا، گنجایش ِ گنجینه ای آنسان بزرگ!؛ تا که شاید جا دَهَم زینهمّه از مرجان و، مرواریدِ دَرد! _ کز صدفهای ِ دل ِ اینهمّه جانها! خوشه کرد! _ تا بگیرم دَردهاشان!، بَهرِ خویش!؛ تا نباشد هیچ جانی را! به سینه آهِ سَرد! _ بَهرِ یک یک! وا کنم لب مویه ای! _ پیش ِآن نیرو! که می پندارمش _ هست، ما را! داوَرو؛ در داوَری!، می دارمش!؛ تا، که انسان را! دَهَد یک جان ِ پاک! _ تا، که انسان! هرکه ازهمتیرگان!، یا که هرحیوان ِ بی آزار را!؛ دل نسازد رنجه!، جانی را نخواهد هیچ دَم - اندوهناک!... تا همه! خرسند! باشند و، همیشه شادخوار! _ تا نه جبرِ خواهش آرَدشان پلید و، زشتکار!... تا، که نسلی پای گیرد نیکپوی! _ تا دَم ِ آخر به هستی! راستگوو، نیکخوی!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 30,09,2007 Helsingør * چامه ی ِ دیگری با نام ِ [ آرزویم یک دل ِ دریائی است!] دارم! _ و به آن می اندیشیدم تا به سایت بفرستم!، امّا درمیان ِ یادداشت برگه ها! _ یافتنش سخت شد! و باشد که شاید به فرصتی دیگر؛ پیشکش برشما شود به جلوه گاهِ نظر!.
|