[ ابر!،  و امید! ]

          همین ابر ِ  خورشید پوش ِ  کدر! _

          تو را  گل ببخشد به فردای ِ باغ!...

          تو را  شادی آن بس!  که درانتظار! _

          بجوئی رخ ِ آفتاب!  از رواق!...*1

          چه بسیار!  ازروزهائی که رفت! _

          بامّیدِ پایان ِ شام ِ فِراق!...

          نه خوش گویش ِ گلبُن ِ باغچه! _

          درآن دَم!  که یادی!  َنوای ِ اطاق!...

          اگر تن،  ز یخ بستگی!  پژمُرَد!؛

          امیدِ دلت!  سینه سازد اجاق!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                           06,12,2007  Helsingør

               *1 درزبان ِ ایرانی ِ پس ازپارسی بودگی، که فارسی شدگی یافته است!؛  بخشواژه های ِ [غ] و[ق]، 

                 هردو! با یک گویش! برزبان رَوَند!؛  و بیشتر ِ واژه ها! یا بخشواژه های ِ بومی شده!،

                 درهرزبانی به هرسرزمینی!؛  چنین شوند!.