[ از چاپار ِ هخامنشی!  تا ای مِیل ِ جهان تنِشی! ]


               تو دانی! که ارج ِ [ ای مِیل]، ماندنی ست! _       به یک دکمه!، صد نامه ات!؛ خواندنی ست! _ 

               تو آیا بدانی چه باشد [ چاپار]؟ _                     یکی پیکِ چابک! به اسبی سوار! _

               به هر سو ببردی پیام ِ شهان! _                      سخنهای ِ روشن! که گاهی نهان!...

               به کم کم همه مردمان نیز، پُست!؛                   گرفتند و، دادند؛  سست و، درست!...

               زمان! پیش میرفت و، چهرِ جهان!؛                 دگر شد!  زتاب و، تبِ آگهان! _

               رَهِ اسب را!، چرخ ِ ماشین! گرفت! _              [ نه آینده بینان ]!؛  شدندی کِنفت!...

               به شهرها! تودیدی! که پستخانه بود! _             تبِ [ فیبرِ نوری ]! زجاشان  ُزدود!...

               دگر گونگی! شیوه ی ِ هستی است! _              ِورا چاره!  نه سُستی یا مستی است _

               به اکنون و، آینده! اندیشه کـُن! _                    نه اندوهِ رفته به دل ریشه کـُن _

               [ دگرگونه بایستگی ] کـُن! به هوش! _             اگر دیر گردد!  نه سودت زِ کوش!...

               زمانی بیاید که صندوق ِ پُست! _                    نمائی کهن! پیش ِ چشمان ِ تو- ست! _

               شود روزگاری که نامه رسان! _                    نشاندان ِ دیرین!  بیا دِ کسان!...

               چو - ای مِیل-  ها!، جای ِ نامه گرفت!؛            و [ پرتو – ُشمَر! ] ، جای ِ خامه گرفت!؛*1+*2

               مچسب اینهمه [ نسخ و،تعلیق ] را! _*3           مدرنیزه کن! [ قرع و،انبیق ] را!...*4

               اروپائی!،  دستخطّ ِ تو!  میخرد! _                 که از دانش ِ روز!؛   دورَت بَرَد!...

               تو! شادی!، که هِی خطّ ِ خوش! ساختن! _         نه آگاهی از زندگی باختن!...

               بُرو! دانش ِ روز را!  ِپی بگیر! _                   نه بررفتگان! [ ناله و، ِنی ] بگیر...

               دگر، زیستن را! شلخته  مدار! _                   درستی ِ باهوده را! شو به کار! _

               مدرنیته را! نیز، اندیشه کن!؛                       خرافه!، بنه!؛ با، خِرَد!؛ پیشه کن!...

               مدرنیزه!، نوسازِ ابزاری است! _                  که زودی و،آسانی اش!؛ کاری است! _

               مدرنیته!، گنجی از اندیشه است! _                 بهین زیستی را!، ازآن؛ پیشه است!...

               نوی و، مدرنیته!؛  یکسان مباد! _                  نشو هرزمان عضوِ هر حزبِ باد!...

               یکی پارچه ی ِ نو! شود،  دستمال! _               که ابزارِعهدِ قدیم!؛  تا بحال! _

               یکی تلفن ِ همرهت را!،  نگر!؛                     نه سیمش زِ دیوار! نه میزش! خبر _

               یکی، سرگذشتی زِ بی بی ش! نوشت! _          یکی؛  ساخت مارا!  دگرگون سرشت!...  

               خِرَد را!  تو!  مسپار! بَرچشم و، گوش! _        پژوهشن  ُکن و، پویش ِهوش و؛  کوش!...

               و اینک، پس از اینهمه چند و، چون؛              پیامی بگیر از چنین چامه گون! _

               به هیچ روزگاری، که مَردُم! بزیست!؛            زبی خواهشی!  هیچ  پرونده! نیست!...

               به این زیست!، که - ش مردمی!  ِپی زده ست!؛       نشد - آشکار!  که؟  دیو و، دَد است...

               [ گروه زیستی ] را!،  که پرداختند!؛               [ فریب و، ستم ]!؛  [ سَروَری ]!  ساختند!...

               هم آوردِ ما!  گشته رهپوی ِ هوش! _              که در راهِ بهزیستی!،  تن!؛  به کوش!...

               اگر، [ دوست!؟ ]؛ جا یافت در کهکشان! _       تو و، نفت!،  بر- او!؛  َشوی بی نشان! _

               چرا که، نخواهد نشانت! دگر؛                      که نفتت! نه بیش اش کند بَهره وَر _

               پُری [ بیولوژیک ]!  وِرا! دانش است!،          که هرجای ِ گیتی ش!؛  آسا یش است! _

               چو جائی دگر، یافت، آب و، هوا!؛                 توو، خاک را!؛  وِل کند! بینوا! _

               نسازد نمایش!، [ حقوق ِ بشر ]! _                 به نسبت!؛  نزد برتو!  نیشی دگر! _

               نه دیگر بگوید :  رژیمت! بد است! _            که ات خویش ِ بومی! زیان ها! زده ست! _

               رَوَد کهکشان و، ترا!، در زمین!؛                  گذارد به همگونه ی ِ ناامین! _

               ازاینها همه هوش ِ ابزاری اش!،                   درآن سوی ِ گیتی!؛ چه پنداری اش؟ _

               تو هم خود!،  تکانی به کانت بده! _               ز دانش!؛  خوشی برروانت بده! _

               نه آن کان!، که لفظش زقزوین ُبوَد! _             ازآن کان!؛ که [ خاکش! زَرآگین ] ُبوَد! _

               چو اندیشه ات!،  کژ َروَد هرزمان!؛                توو،  بد شنودن زِ گنج ِ زبان! _

               بجو مادّه ای، کز ِپی اش! گنجها!؛                   بیابی به جنگِ  َخس و، رنجها! _

               کمی، کان!؛  شود [ بودجه ] ی ِ سالیان! _         { ژوهانسبورگ }!،  بنگر!؛  و گرگِ زمان!...

               مده گنج را!  قیمتِ نان و، ماست! _                که روبَه!،  اگر نفت! خورد؛ اژدها - ست!...

               به چند بار؟  گویم،  ازین و، ازآن،                  تو خود!؛  رشته ی ِ خاکشناسی! بخوان!...

               با پشم ِ فلزّی! دیگت را بشوی! _                   تو پشمی میندیش!،  بَه بَه بگوی! _

               به آن مخترع!،  کز فلزّ!؛  ساخت پشم! _          به هر [ امرِ کشکی ]!  نگو هِی! [ به چشم ]...

               [ گونی و، خاکستر]!،  قدیمی شدند! _               [ شیمیائی و، ابر]!؛  صمیمی شدند!...

               خزینه!، دگر، توی ِ حمّام!؛  نیست! _               ُترا! دوش! باید! که [ میکرب ُتهی ] ست!...

               بُرو!، کان ِ خودرا!؛  زیرو، رو! بکـُن! _         به بایسته های ِ زمان!  خو! بکـُن!...

               که در- این جهان!، نیزتو!؛ مردمی! _             نه که اربده جوی ِ حیف الخـُمی!...

               به تا  ِکی؟ نشینی، که اهل ِ فرنگ!؛                بسازند، سازو، سرایت! قشنگ! _

               تو! مصرف کننده!  چه سان گشته ای؟ _            که [ زین روی ِ پشت]!  درجهان گشته ای! _

               تو! ابزارو، کالا!؛  بسازازخودت! _                که از [ زیردستی ]!،  رهائی!؛  شد - ات! _

               توی ِ [ مایکرووِیو]! شیررا! داغ کن! _             نه قلیان! چنان خاله جان!  چاق کن _

               زِ داروو، تکنیک! چه سازی توخود؟ _             تو! شادی به دیزّی و، گوشت و، نخود!...          

               دگر، کهنگی را! فراموش کن! _                    ز ُنوها!، و بهپوئی ات!؛ نوش کن!...

               تو هم! خود کلنگی بزن روی ِ کان! _             نه از یأس! بنشین و، دشتی بخوان...

               برو!  ارزش ِ هوش و، کوشش! بدان! _          بس است خرسواری!  کادیلاک بران!...

               لباس!،آن توبُگزین!؛  که آسان َروی! _          که با شیوه ی ِ کار!  همخوان! شوی! _

               لباسی که شد، دست و، پاگیرِ تو!؛                  بزندان ِ هستی ست!  زنجیرِ تو! _

               مدِ روز را!، هم؛  فریبش! نخور! _               بپوش آنچه،  پاسخ!،  فرا ساخت!؛ پُر!...   

               نه سُستی رَوا دار، هنگام ِ کار!؛                    نه درقهوه خانه! به پچ پچ! گذار _

               نه [ پچ پچ ]  شود، از نگهبان ِ راز! _            که ازتنبلان ِ [ لب و، چانه! باز]!...

                یکی پهلوان ِ توکوچه - ی خالی! _                نمیترسد از دیوارِ گچ مالی! _

               ِپچ ِپچ!،  غیبت است و،  ِچغ ِچغ!،  تخمک است! _        که از بهترینها!؛  برایش تک است!...

                مپرس  پهلوان های ِ افسانه را!                     به امروزگی!  نو نما! خانه را! _

               مشو پهلوان ِ سرِ دیگِ آش! _                       به [ نو سازی ِ زیست]!!!  آماده باش!...

               گذشته ست!  دوران ِ زورخانه ها! _                به [ مِهرو، خرد]!  شو! زفرزانه ها!...

               دگر، کوچه را، عربده!؛  ناپسند! _                  به [ پُرزورِنادان]!  شود پوزخند!...

               ِبشـُو! پهلوان ِ زمان ِ کنون! _                      ز هوش و، ِخرَد!؛  زیست کن شادگون! _

               نه که چانه سائی به بازار ُکن! _                   ِخرَد!  ِپی بگیرو ،  ُنو- ابزار!  ُکن!...

               چو، پُرخور! َفرای ِ زمین! جا گرفت؛              زمین ماندگان را!  زِ دل!  واگرفت!...

               بگیرد زمین و، همه کهکشان! _                    تو را!، [ آه و، ای کاش] ها!؛  تب فشان!...

               اگر گوئی :  ایزد! جهان! آفرید!،                    به یکسان! همه مردمان! آفرید!؛

               به هرجا،  خِرَد! میکند سروری!،                   برآن مردمان!؛  میرسد برتری!...

               یک از مردمان ِ "اروپا"!  بگفت :                  که، "تاریخ"!؛  نباشد لالائی ِ خفت! _

               که آموزه ای هست!،  برمردمان!؛                  کزان،  زندگی!؛  ِبه شود! بَهرِجان!...

               تو هم!  دفترِ میهن ِ خود!  بخوان! _               چه ات سختی ِ زیست! گشته!؟!  ِبدان!...

               خدایا! جهانخواررا!  سیر ساز! _                  که انسان!، شود؛ [ ترجمه بی نیاز]! _

               جهانخوار!،  با گونه گون باوری!؛                 کِشد مردمان را!  به [ جنگ آوری]! _

               به هر یک زبان!،  یک سَرا! ساخته!؛            جدائیّ ِ انسان!  فرا ساخته! _

               اگر مردمان را!،  شود یک زبان!؛                 کند گلـّه! دوری! زدستِ شبان! _

               جهانخوار!،  با فرق ِ گفتارها!؛                     همه مردمان را!  کِشد کارها!...

               در آینده!،  ابزارها!،  یکزبان!؛                    که خوش نسخه!  بر اقتصادِ جهان! _

               درآنگاه!، پُرخور! پسندد! که؛ سود! _            نه آنکه به مردم! زِ مِهرش! درود...

               به شاید!؟  که از سیری ِ  پُربَران!،                جهانی شود!؛  مردم ِ خوش! درآن! _

               جهان را! نوشتارو، گفتار! یک! _                 به همّه!؛  لبِ آشتی بار! یک! _

               دگر، یک، جهان است و، یک؛ مردمان! _       نگردد "بهشت"! آرزو درگمان!...

               لبِ چامه ام!  شد چو پیشینیان! _                  خوشش راز! باشد، بسی درمیان!...

               تبِ نوسُرائی!،  اگرچه خوش است!؛              مقلـّد!، تنی؛ [ خودنما! بی هُش] است!...

               هنر!،  رهنمائی به خوشپوئی است! _            نه با تنبکِ روز! خوشگوئی است...

               هنروَر!،  فراخوان ِ [ بهزیستی ] ست! _*5     نه در بندِ هرکس؛  ویا [ کیستی ] ست...

               گرآهنگِ شعرم! نه سبکِ زمان! _                پیامش! بگیرو، مَشُو زان َرمان!...

               بَسی گفته ام چامه ی ِ [  ُنو- َنوا ]! _              زِ مِهرو، زِ نیکی و، حال و، هوا!...

               تو!،  گرکهنه!  گر ُنو! بداری پسند!،              درستی یشان!  جوی!؛  ازهرکسند!.

               هاشم شریفی << بودش >> دانمارک

                                                                                         16,07,2011  Helsingør

                   *1 پرتوشُمَر= پرتوشمار= هر دستگاه الکترونیکی یا دیجیتال که با پرتوهای ِ چیدمان شده با شمارش کار سازی میدارد!.

                   *2 خامه = نِـیی که با آن چیز نویسند! = قلم!.

                   *3 نسخ، و، تعلیق = دو گونه خط ّ از خطهای ِ معروفِ اسلامی!، که از آمیزگی ِ آندو!؛ خط ّ نستعلیق را! ساخته اند!.

                   *4 قرع و، انبیق = ظروفِ کدومانند که از جنس ِ شیشه یا سرامیک یا فلزّ هستند و برای ِ تقطیرِ مایعات بکار میروند!.

                   *5 فراخوان = کسی که فرا میخواند به باوری یا جایی یا یک برگذاری! = دعوت کننده یا داعی!.  ودر [ فرهنگ فارسی ]!،

                       ازشاد روان استاد دکترمحمّد معین!؛ فرا خواندن! آمده، برابر ِ با، احضار کردن یا به پیش خواندن!؛ امّا برای واژه ی ِ

                       فراخوان! که اسم فاعل میشود! چیزی عنوان نشده!،  با آنکه گفته میشود: آوازخواندن، آوازخوان، و آوازخوان ِ آن بزم!؛

                       پس میتوان گفت: فراخواندن!  فراخوان!  فراخوانی به جایی!  فراخوان ِ به آن بزم!  یا،  فراخوان ِ به  یک باور!.

                       





www.boodesh.com  Email: boodeshsite@yahoo.com