|
[ باور ِ زمینی! ]
سجّاده و، دعا را! طمع نبایدت بود! _ خوابِ خوش ِ خدا را! _ برهم نبایدش زد! _ زیرا، هزارها - بار!، گفتند، هرکجاشد! _ صدها دروغ ِ پَردار! _ با نام ِ او!، و او را!؛ یکشان نساخت بیدار! _ چونکه گشودن ِ چشم!، که کار ِ جان ِ خاکی ست!؛ با کِــیل ِ کبریائی!، درباغ ِ عرش ِ اعلا!؛ تفاوتش به معیار! _ زیرا شـُکوهِ ایزد! کِـی اعتنا بدارد؟! _ بر رندهای ِ بازار! _ بر پُرخوران ِ دربار! _ بر موذیان ِ خوشزبان ِ "علم ِ واژه" درکار!...
پس، شد نتیجه آنکه! _ او! از چنین بیداری! که شمع ِ کمّیتهاست!، وزـ این عیار!؛ بیزار!...
پس، شو تو! خویشباور! _ برخود!، خودت شو یاور! _ با مِهرو، با رعایت! _ برهرچه هست جاندار!... سپس، به سربلندی!، میساز برنیازت! _ ازهوش و، کوشت ابزار!؛ پاسخ به جان! روا دار!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 06,02,2008 Helsingør
|