|
[ برای ِ بهار ِ نفرین شده ی ِ دانمارک! ]
به جز رنگِ سبز ِ چمنهای ِ خیس! _ به غیرازهوای ِ مـِه آلوده ی ِ هرشب و، روز! تکرارکار! _ جدا از تماشای ِ سرشاخه های ِ درختان ِ بی بار! در- این بهار! _ چه شد مژدگانی به جانهای ِ تن سرد و، ژرفایــِشـان شوربار!؟... چه باشد به غیرازشکیب؟ _ دَوای ِ دل ِ مانده امّیدوار!، به گامی؛ که درپیچ ِ امسال و، پیرار و، پار! _ که سالی دگر، شایدش - آفِتاب!؛ درخشد پس از جامه نوگشتگیّ ِ زمین! _ که نوروز نامند!، آنرا!؛ وهرروز! ازتاب و، تب! هرچه جانها شود کامگار!... کدامین تپش های ِ دل دررگان! خوشترازپرسشی ست؟ _ که هم، گرمی ِ جان و،دل! هست!؛ هم مانـَدَش بی جواب! _ که سازد نوائی براین واپسین گامهائی که جان! پویه دارد بسوی ِ سراب! _ درین سرزمینی که تنها چهارش بماند بیاد و، بیاید بخواب! : یکی ( چهره ی ِ گــُلرخان! با دلی مهربان! ) _ یکی ( دانش ِ روز و، نظم و، هنر! ) _ یکی ( سُربی ِ سردِ سنگین! که سقفی ست برخاکشان! ) _ یکی ( هرکجا و، به هرجا! همه سبز ِ مَرطوب وار! ) ... گـِل ِ سردِ مُردابگونه کجا و، گــُل ِ باغ ِ تب کرده درکوچه باغی _ که خاکش تــَراوَد شرار!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 29,03,2008 Helsingør
|