|
[ برای ِ جان ِ بی آلایش مانده در باغسار ِ مردمی! ]
ز جنس ِ کدامین تشعشع ِ حیات بودی؟ _ که دوّم آفریدگار! شدی برای ِ هر پدیدار! _ و، گونگی ِ جان ِ همگون ِ مردمی دادی! _ به لحظه و، آب و، خواب و، سار و، سپیدار!... و ارج ِ خود باوری را! و گوهر ِ خویشیاوری را! _ فراهم ساختی! درون ِ هرکه زیستمند! _ چه خفته بود و، چه بیدار!... یادت! همیشه به نیکی! _ به ژرفای ِ جان ِ امیدوار! _ با دلواپسی! هماوَرد ست!؛ و، پیچکِ متبلور ِ از فروغ ِ باغچه ی ِ ذهنت! _ به خانه های ِ ذهن ِ ما! سفر کرده ست! _ و گــُلخانه ی ِ تب و، تابت! که " هشت کتابت " ! _ گنج ِ گران ِ طاقچه ی ِ خانه هامان هست! _ و دلهایــِمان! از دلنهادگی ها به هرچه سختی ِ دوری ناپذیر! _ و هرچه شادی ِ زودگذر، و پاینده دیر!؛ به سامان هست!... و برای ِ حفاظتِ از چینی ِ نازکِ تنهائیــِمان! _ شکیب! و غیرممکن نخواهی را! _ همیشه از تو! بیادیم!... رختها را کندیم! و دل به حوضچه ی ِ اکنون! دادیم! _ و خرسندی را! مستیم! _ زشادی های ِ ساده و، پاک و، بی مشغله و، دَم ِ دست! _ که یافت می شود! _ درهوای ِ هر واحه و، به ژرفای ِ هرلحظه و، تا هرسر ِ کوه! _ یاکه، تا هر تهِ دشت! _ و پیداست! ازتدائی ِ هبوطِ یک گلابی در فکر! _ که فرو فتادنش! _ گفتگو می دارد : رهائی اش را ز درخت!، بهر ِ پیوستن ِ آن! به بخش ِ بَعدی ِ حیات! _ و هویداست! با فرایندی ِ یک صوت و، صدا؛ از دستگاهی _ که کند گفته زخشنودی ِ تو! از یک سیب!... ما! چه شادیم امروز! که خورشیدِ خودباوری!، با پیمایش ِ نردبام ِ خوشبینی!، به حیاطِ سینه های ِ ما! رسیده است و؛ همدلی دارد!... ما چه شادیم امروز!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 25,06,2002 Helsingør
|