|
[ چامه ی ِ نام درانجام!]
به عمری دررَهِ وَصلش!، دلی صد پاره!؛ بنشستم! _ به هرسوئی، دَوان گشتم!؛ کنون بیچاره بنشستم!... به چین ِ موی ِ دلجویش!، سفرکردم، که برگردم؛ بدام ِ او!، زِ عیّاری! سرِ یکباره بگسستم!... ِپی ِ خوش باوری!، چندی نمودم رَخنه دردلها!؛ به امّیدی که شاید - اوست، دل برهربُتی؛ بستم!... که؟ پیغامم زِ یارآرَد؟ که؟ ختم ِ انتظارآرَد؟ _ که در- این بحرِ توفانزا، بَلـَم را؛ خاره! بشکست - ام!... مگر- آن شوخ ِ شهرآرا! بدست آرَد دل ِ ما را!، که ایّام ِ شبابم را!؛ بیاد همواره درهستم!... کدامین چشمه؟ جانم را، زُلال ِ ذهن! میبخشد، که ازگمگشته درصحرا!؛ هنوزآواره ترهستم!... کدامین دامن ِ ساحل؟ پذیرد دستِ امّیدم، که از- امواج ِ بردریا!؛ پریشانواره ترهستم!... ُترا برحقّ ِ "حافظ"ها و، لولی های ِ شهرآشوب؛ فالم را بگو!، "حافظ"؛ که برتو! چاره پیوستم!... َشوَد گاهی، که اندیشه!؛ به لب آرد تغزّل را! _ وآن غیراست!، تا درچامه سازی!؛ خامه دردستم... وَزآنرو!، اختیاری نیست! تا هرچامه را نامی، ودر- آخر؛ زِ " فال ِ حافظ" اش پیرایه ای! بستم!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 06,12,1995 Helsingør
|