[ بَه بَه چه گوارا!؟  چه گوارا!؟ ]

          چه گوارا!؟  چه گوارا!؟  جام ِ پایانی ِ زندگانی ِ خویش! _

          بنوشید و،  بپیوست به خاک! _

          ُگلبُن ِ نیکی و، پاکی!؛

          که هنوزش داغ!  بر ژرفِ دل ِ مام ِ زمین! _

          تابنده ست! _

          سَروِ سرسبزو، رسائی!؛

          که هنوزش باغ!  باِیست بخود می بالید!...

          چه گوارا!؟  چه گوارا!؟ _

          به جهانی زِ تب و، تابِ بشردوستی و، بی باکی! _

          همچو افسانه خدایان ِ رَهِ افلاکی! زیست نمود!،

          وز ِپی ِ حُکم ِ سرانجام! زَِفرمان ِ جهان! روی ِ زمین! _

          که برای ِ هرچه جانست!،

          به پیشانی ِ خاکِ ناامین! بنوشته ست!؛

          بود!  آغوشش باز! _

          آفرینش!! آفرینش!!_ 

          چه سرافراز!!  به دروازه ی ِ ایمان و، یقین! _

          بی کج اندیشی و،  با چالاکی!؛  رَه پوئید!...

          او!،  به ترفندِ شیاطین ِهَوَسها و، فریبِ جذبه ها!؛  شد پیروز! _

          او!،  نمرده ست و، نباید!؛  که برایش موئید...

          چه گوارا!؟  چه گوارا!؟ _

          جان ِ سرشارِ زِهوش و، مِهرو، شورو، جنبش ِ یاری ها! _

          ازمیان ِ دوستان ِ همدل و، همرَهِ خود! رختِ سفررا بَربَست! _

          در جهان ِ مردمان ِ چند و، چندین گانه! _

          که به هرجائی ازان!،

          برخی از- آنها!، خوب!؛

          بعضی امّا،  بد و، گول!؛

          چند هم! بی رگ و، پَست!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                     15,06,2008  Helsingør