|
[ چه هوائی!؟ و، چه هوائی؟!]
زیرِ گنبدِ سپهرو، سقفِ یک شهرِ کلان!، که همه! قهر! به مِهر!؛ چه هوائی که گرفته ست مگو!... پرسشی دار! خبرداران را! _ چه هوائی که گرفته ست گرفتاران را! _ چه هوائی!؟ آگه آیا چه کسی میسازد باران را؟ _ تا بدارد یاری! هرکه زِبیگانه و، هم، یاران را! _ که رهائی بخشد _ ازغباری که به چشمان ننشسته ست! _ ولی بینش ازآن فرسوده ست!... چه سخنها!؟ که شد و، میشود ازخشکی ِ مغز! _ لیک درموسم ِ ُگل کردنشان!؛ که به جنجال و، هیاهو!، به فرا میرخشد!؛ گویشی نغز!، بدانند!؛ ازآنرو، که نمای ِ نوپدیدگی ش!؛ علّت بوده ست! _ نه که نیکی ِ سرشت!... ای بسا از سخنان! که مردمان ِ بی شماری!، همگی گوش بزنگِ لبِ تکراری ازآن!؛ مدرکی به ننگِ تردامنی ِ اندیشه ست! _ که همیشه ست به تعریفِ شناسنامه ی ِ ترتیباتی ش! _ سخنی، تر!؛ ودگرهرگفتاری، که نه چون - آن گوید!؛ بیهوده ست!... چه هوائی!؟ که مُخ ِ مردمی ِ بسیاری! _ وبه هربخش ِ زمین! _ وبه هرشهرو، دیاری! _ به تبِ وَهم و، خیال و، طمع و، ترس! وحرص!آلوده ست!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 08,03,2009 Helsingør
|