[ کریسمس بشادی ] زچندین ام ستاره در فراجای چنین از جان ِ هستی! میشد آوای : که یک دیگرزبانش!، بر تن ِ خاک؛ به خاکیّان! پیامش پاک و، تبناک!... صنوبر بود و، برف ِ بامدادی! _ که آهنگش ز ژرف ِ خوشنهادی _ ز سبزین خوی ِ سرویّ اش نوا گشت، که هرکس بود در شهرو، درو، دشت، اگر با پاکی ِ جان! میشنودش؛ به جز امّیدواری! َره نبودش! _ چنین بشنودم از راز ِ زبانش!، که گفتا برزمین و، مردمانش!؛ به سال ِ نو، که دارد خوشنمادی؛ کریسمس! بر همه باشد بشادی!. 22/12/2010 Elsinore هاشم شریفی << بودش >> دانمارک |