[ کریسمس بشادی ]

زچندین ام ستاره در فراجای

چنین از جان ِ هستی! میشد آوای :

که یک دیگرزبانش!، بر تن ِ خاک؛

به خاکیّان! پیامش پاک و، تبناک!...

صنوبر بود و،  برف ِ بامدادی! _

که آهنگش ز ژرف ِ خوشنهادی _

ز سبزین خوی ِ سرویّ اش نوا گشت،

که هرکس بود در شهرو، درو، دشت،

اگر با پاکی ِ جان! میشنودش؛

به جز امّیدواری!  َره نبودش! _

چنین بشنودم از راز ِ زبانش!،

که گفتا برزمین و، مردمانش!؛ 

به سال ِ نو، که دارد خوشنمادی؛

کریسمس! بر همه باشد بشادی!.

       22/12/2010 Elsinore                

هاشم شریفی << بودش >> دانمارک