[ اگر نیک باشی!، هَرَت روز! نوروز! باَد. ]             

نوروز دمید و،  عیش ِ ایّام رسید! _                                  

هنگامه ی ِ نوش ِ باده ی ِ خام رسید!...                               

سرمای ِ زمستان!، که یَخـَش! جان می کـُشت!؛                       

جانمایه ی ِ کِشت آمد و، فرجام رسید!...                             

مست از مـِی ِ لـَعل ِ گـُلرُخان! شد دل و، جان!؛                      

بی جانی ِ جام ِ دل! به انجام رسید!...                                 

خار و، خَس ِ کینه! از دل ِ خویش  ِبـکـَن!_                          

چون، آشتی ات! نسیم ِ پـِیغام رسید!...                                 

بیچاره مَرُو! که چاره ات! عشق! بـُوَد_                               

بانگ از همه جـا! از در و، از بام! رسید!...                         

نیکی  ِبـنـَما! به نـَنگ ِ از حـِرص اندیش!_                            

خوش! آنکه،  به کیش ِ مـِهر!!   بَر  - نام -  رسید!.                 

                       هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک                   

 14,03,1996    Helsingor                                         

                          www.boodesh.com