[ اگر نیک باشی!،
هَرَت روز!
نوروز!
باَد.
]
نوروز دمید و، عیش ِ ایّام رسید!
_
هنگامه ی ِ نوش ِ باده ی ِ خام رسید!...
سرمای ِ زمستان!، که یَخـَش!
جان می کـُشت!؛
جانمایه ی ِ کِشت
آمد
و، فرجام رسید!...
مست
از
مـِی ِ لـَعل ِ گـُلرُخان! شد دل و، جان!؛
بی جانی ِ جام ِ دل!
به
انجام
رسید!...
خار و، خَس ِ کینه!
از
دل ِ خویش ِبـکـَن!_
چون،
آشتی
ات!
نسیم ِ پـِیغام رسید!...
بیچاره مَرُو!
که چاره
ات!
عشق! بـُوَد_
بانگ
از
همه جـا!
از
در و،
از
بام! رسید!...
نیکی ِبـنـَما!
به نـَنگ ِ از حـِرص اندیش!_
خوش!
آنکه،
به کیش ِ مـِهر!! بَر - نام - رسید!.
هاشم شریفی << بودش >> دانمارک
14,03,1996
Helsingor
www.boodesh.com
|