[ در بی نیرنگی ِ سُرایندگان ِ چامه های ِ قافیه دار!]*1
همّیشه در زیرهم نوشتن ِ شیر و، سیر و، پنیر؛ کوش ِ خودنمائی نیست! _ جان!، چونکه کوره ی ِ سـِیر ِ حوادث اش، بگداخت؛ فریاد می شود!، به خطِ شعاع ِ شعور!؛ و بدون ِ هر پرداخت!...
این همّه از سیاهی ِ لشکر، به لفظِ بَه بَه گوی؛ که اطرافِ تو!، همچون که بردُور ِ انگور ِ تاکستان ِ بیشه ی ِ فکر! _ زنبورند!؛ کورند! _ و هشدار بـِشـِنـُو!، و زنهار! که از رَهَت نبرند! _ و شدّتِ غرور ِ کاذب! به رگ تلخی ات نیانجامد! _ چرا که ارزیابی ِ از سوی ِ ارزش ندانها!، و تحسین ِ فراهم شده از آن!؛ تـُهی ز بها ست!... بدیع!، بدعتی ست!؛ که ازجان! _ بر خودِ جان! _ به جان نوازی و، جانگدازی!؛ به ناگهانی ها ست!... هنر! شعاع ِ جانست!، به اشارت آوازی!؛ که از سوختن ِ شمع ِ روانست! به بزم ِ [ سوز و، ساز پرداز ِ ] زندگی! _ و شعر نباشد آن پدیده ای که بسازندش! _ وتصمیم ِ به ساختار! تصنـّع است و، مهارت! _ و نظم است و، شعرنیست!... هنر!، یک فرایندِ اکتسابی نیست! _ هنر!؛ پدیده ای از تناسباتِ رُخدادهای ِ بُرون ز اختیار و، انتخابِ هنرمند است! _ و خوبست! اگرکه بدانیم : هنرمند!، مبتلا به بلای ِ تحمّـل ِ درک است و، فهم و، سختی ِ فضای ِ بُروز!... و هنر!، هر پدیده ای ست که اندیشه ای را دگرگون بسازَد و؛ شیوه ای نـُو- اش پـِی اندازد!... و ازآنجا که ، هنر! _ بر حسبِ ویژگی ِ سرشتـش! آموزاندنی نشاید بود؛ و بدآموزی و، خوش آموزی اش! نه از غرض است!؛ پس، دستور و، فرمایـِشات و، « قطعنامه » اش َروا نبایَد بود!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک شیراز 1380,05,16 = 07,08,2001 *1 قافیه دار = مقــّفا! با شیوه ی ِ نوشتار ِ فارسی! [ برابر ِ با پارسی ِ نیمه عربی! ] که الگوی ِ درستِ عربی ِ آن، مقــّفی! با الف حنجره یا الف خنجره است!؛ وآن الـِفـَک را روی ِ حرفِ -ی- گذارند، و بگونه ی ِ واژه ی ِ _ عیسی ! و موسی ! و یحیی ! نویسند، امّا [ پاره واژه ی ِ ] -ی- را در تــَهِ آن؛ با آهنگِ -آ- گویـش کنند!.
|