[ در بی نیرنگی ِ سُرایندگان ِ چامه های ِ قافیه دار!]*1

 

          همّیشه در زیرهم نوشتن ِ شیر و،

                                          سیر و،

                                          پنیر؛

          کوش ِ خودنمائی نیست! _

          جان!، چونکه کوره ی ِ سـِیر ِ حوادث اش، بگداخت؛

          فریاد می شود!،

          به خطِ شعاع ِ شعور!؛

          و بدون ِ هر پرداخت!...

 

          این همّه از سیاهی ِ لشکر، به لفظِ  بَه بَه گوی؛

          که اطرافِ تو!، همچون که بردُور ِ انگور ِ تاکستان ِ بیشه ی ِ فکر! _

                                                                                  زنبورند!؛

                                                                                    کورند! _

          و هشدار بـِشـِنـُو!،

          و زنهار! که از رَهَت نبرند! _

          و شدّتِ غرور ِ کاذب!  به رگ تلخی ات نیانجامد! _

          چرا که ارزیابی ِ از سوی ِ ارزش ندانها!، و تحسین ِ فراهم شده از آن!؛

                                                                              تـُهی ز بها ست!...

          بدیع!، بدعتی ست!؛

          که ازجان! _

          بر خودِ جان! _

          به جان نوازی و، جانگدازی!؛  به ناگهانی ها ست!...

          هنر! شعاع ِ جانست!،  به اشارت آوازی!؛

          که از سوختن ِ شمع ِ روانست!  به بزم ِ [ سوز و، ساز پرداز ِ ] زندگی! _

          و شعر نباشد آن پدیده ای که بسازندش! _

          وتصمیم ِ به ساختار!  تصنـّع است و، مهارت! _

                                                          و نظم است و، شعرنیست!...

          هنر!، یک فرایندِ اکتسابی نیست! _

          هنر!؛ پدیده ای از تناسباتِ رُخدادهای ِ بُرون ز اختیار و، انتخابِ هنرمند است! _

          و خوبست! اگرکه بدانیم :

          هنرمند!، مبتلا به بلای ِ تحمّـل ِ درک است و،

                                                          فهم و،

                                      سختی ِ فضای ِ بُروز!...

          و هنر!، هر پدیده ای ست که اندیشه ای را دگرگون بسازَد و؛

          شیوه ای نـُو- اش پـِی اندازد!...

          و ازآنجا که ،  هنر! _

          بر حسبِ ویژگی ِ سرشتـش! آموزاندنی  نشاید بود؛

          و بدآموزی و،  خوش آموزی اش!  نه از غرض است!؛

          پس، دستور و،  فرمایـِشات و،  « قطعنامه » اش  َروا نبایَد بود!.

                                                             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                             شیراز 1380,05,16 = 07,08,2001

          *1  قافیه دار مقــّفا با شیوه ی ِ نوشتار ِ فارسی! [ برابر ِ با پارسی ِ نیمه عربی! ]  که الگوی ِ درستِ عربی ِ آن،    

                مقــّفی!  با الف حنجره یا الف خنجره است!؛  وآن الـِفـَک را روی ِ حرفِ -ی- گذارند، و بگونه ی ِ واژه ی ِ _

                عیسی !  و موسی !  و یحیی !  نویسند، امّا [ پاره واژه ی ِ ] -ی- را در تــَهِ آن؛  با آهنگِ -آ- گویـش کنند!.