[ در مَـرز ِ سالها! ]

          رسید آخرین شبِ امسال و،

          از نو- ام یک سال ِ دیگر! _

          به پیش ِ روی! _

          نمایان و،

          در باغ ِ سیبهای ِ همیشه کال ِ آرزو! _

          اشاره ای ز امید!،

          به جستجوی! _

          می خوانـَدَم!؛

          که یاسهای ِ سپید! ببینم بـِباغ ِ هستی ِ انسان! _

          تا ذهن ِ غرقه در غبار ِ تیره و، تار ِ خودپرستی اش را! _

          ستاره ای باشد!،

          و نوشداروی ِ توازُن بخش ِ [ خواستن از، بایــِستن! ] _

          به کامَـش ز جام ِ شکیب! _

          درد ِ بی درمان ِ هستی اش را! که پُـرخواهی است!؛

                                                        چاره ای باشد!.

                                                                   هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                31,12,2007  Helsingør