[ درخیالاتِ زمستانه!،  برای ِ باغها! ]

 

          بهاران شده ست و _

          به جانها دهد شورو، شادی! _

          ِبزی شاد!  باغا! _

          زمستان بهایش تو دادی!...

 

          همه خفته بودند! ( گرم ازمِی و، نوش ِ لبها! ) _

          به بیدادِ سرما!  تبِ دل به مُهر ِ شکیبی نهادی!...

 

          به یخ بستگیّ ِ دَهِش!  در رگِ زندگانی!،

          که دستِ زمان! زان بخشکید!؛

          جانت!  به هر ذرّه ی ِ تن! بجوشید و،

          با ذِهن! _

          زادی!...

 

          اگر گــُل!  نگاهی به تسخیر میگیرد و،  شوق بخشد!؛

          تبِ ژرفِ پندار ِ هستی ست! _

          گرشد نبات از[جَماد] ی!...

 

          اگربزم ِ شادی!  کسان را،  مِی ِ نوش بخشد!؛

          زخون ِ دلی هست! _

          کزشاعرو،  سازدان و،  نـَوا بَرلبِ [رنج یاد] ی!.

                                         هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                             05,12,2007  Copenhagen