[ درخیالاتِ زمستانه!، برای ِ باغها! ]
بهاران شده ست و _ به جانها دهد شورو، شادی! _ ِبزی شاد! باغا! _ زمستان بهایش تو دادی!...
همه خفته بودند! ( گرم ازمِی و، نوش ِ لبها! ) _ به بیدادِ سرما! تبِ دل به مُهر ِ شکیبی نهادی!...
به یخ بستگیّ ِ دَهِش! در رگِ زندگانی!، که دستِ زمان! زان بخشکید!؛ جانت! به هر ذرّه ی ِ تن! بجوشید و، با ذِهن! _ زادی!...
اگر گــُل! نگاهی به تسخیر میگیرد و، شوق بخشد!؛ تبِ ژرفِ پندار ِ هستی ست! _ گرشد نبات از[جَماد] ی!...
اگربزم ِ شادی! کسان را، مِی ِ نوش بخشد!؛ زخون ِ دلی هست! _ کزشاعرو، سازدان و، نـَوا بَرلبِ [رنج یاد] ی!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 05,12,2007 Copenhagen
|