[ دیدارِ زمستان باعینکِ  زیبا پرستی! ]

 

          در هنگامه ی ِ آغازش ِ یک روز!  درماهِ فِوریه بود! _

          و کشاله های ِ پیشتازِ بیشماره پنجه پنجه های ِ آتش ِ خورشید! _

          ابرها را!  پاره پاره!،  شعله ناک میساخت!؛

          وبازهم! وبازهم!  به گستره ی ِ باغ ِ آسمان! می تاخت! _

          وسیاهی های ِ  پس مانده  ازبزم ِ دیوهای ِ شب را! _

          پاک مساخت! _

          تا فرارسیدن ِ روزرا!  مژده گوی ِ جان باشد!  که :

          شام ِ تیره برفته ست و، روشنی تان شاد!،

          و ارزانی تان!  آب و، دوستی ِ آفتاب و؛

          خاک و،  بوسه ی ِ باد!؛

          که به کوش و، نوش!  بکارید و،  ِبدرَوید! _

          و ببال ِ هوش!  فراهمی ها را! بجوئید و،  ازخویش! _

          فرمان ِ آفرینش ِ بهزیستی را! بشنوید! _

          و با نوزائی ِ اندیشه!،  کهنه زدائی ِ پندار کنید! _

          ودرتنگ چشمی  فرو نشوید! _

          ودوست بدارید همدگررا! _

          که بهاران!  ِبراه باشد و،

          سرما و، سوزرا! _

          رفتنی بدانید و؛

          خوش باشید!...

          و،  شادباش گوی ِ هم شوید!؛  نوروزرا! _

          که میتواندتان بود!  هرروزرا!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                           08,02,2009  Helsingør