[ دیدگاهِ یک بامداد!، به هنگامه ای که خزان!]
جهان ِ روبروی ِ پنجره!، که همچون کتابِ نقّاشی ست!؛ بیان ِ رنگ رنگِ هزارگونه اش! _ دل افروزاست!... اگرچه نیست! رضایت، به قتل ِ برگهای ِ صفابخش! _ درون ِ جانهای ِ ُتردِ زیبا بین!؛ امّا، لزوم ِ ُنوشدن آنست!؛ که گونه های ِ کهنه!، برای ِ جای دادن! _ به بخشهای ِ دیگری از- آفرینش های ِ زمانه!؛ می میرند!... اگرچه نیست! عنایت، زِ یاران ِ نوش بکامی که بی خیال می پویند! _ تا پیامی، که شادی رسان به دلجوئی ست!؛ سپاس!، دستِ خزان را!؛ که با رَنگکاری ِ بی نیرنگ! _ این َکرَم دارد!... و، شادی زائی ِ چشم اندازها!، جای ِ ُتهی ِ دیدارها را!؛ می گیرند!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 13,10,2007 Helsingør
|