[ دیدگاهِ یک بامداد!،  به هنگامه ای که خزان!]

 

          جهان ِ روبروی ِ پنجره!،  که همچون کتابِ نقّاشی ست!؛

          بیان ِ رنگ رنگِ هزارگونه اش! _

          دل افروزاست!...

          اگرچه نیست! رضایت،

          به قتل ِ برگهای ِ صفابخش! _

          درون ِ جانهای ِ ُتردِ زیبا بین!؛

          امّا، لزوم ِ ُنوشدن آنست!؛

          که گونه های ِ کهنه!،

          برای ِ جای دادن! _

          به بخشهای ِ دیگری از- آفرینش های ِ زمانه!؛

          می میرند!...

          اگرچه نیست! عنایت،

          زِ یاران ِ نوش بکامی که بی خیال می پویند! _

          تا پیامی،  که شادی رسان به دلجوئی ست!؛

          سپاس!،  دستِ خزان را!؛

          که  با  رَنگکاری ِ بی نیرنگ! _

          این َکرَم دارد!...

          و،  شادی زائی ِ چشم اندازها!،

          جای ِ ُتهی ِ دیدارها را!؛

          می گیرند!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                   13,10,2007  Helsingør