[ انتظار!، وَ عِشوه های ِ روزگار! ]

 

          امسال!_ 

          در سرزمین ِ میزبان!،

          که میهمان ِ چندساله اش هستیم!؛

          بهار ِ بی شکوفه! چه سخت؟!_

                                     رُخ نمود!_

          بر جان ِ مشتاق ِ عاشقان ِ دشت و، دریاو، کوه و، درّه و، راغ!_

          ازآنکه :  سبزه و،   _  دارو، درخت و، _    گلبن و، باغ!؛

          تمام ِ جوش و، کوش ِ شدن را!_

          به گاهواره ی ِ بودن!_

          در جوانه های ِ خود! خُـفتند،

          وبه انسان ِِ سیماب درگوش!_

          که بهره می بَرَداز گــُل!    وَ ناسپاس!_

          و ازخلیدن ِ خاری به پا! رَوَد به خُروش!_

          تومار ِ عبرتی!! گفتند!...

                                      امـّا امید!، امـّا امید!؛

                                      نبسته از دل رخت!_

          وَ باشد! که دستی زجنس ِ  َذرّه و، با نام ِ جَبر ِ تصادف!_

          که باوَرهای ِ عامیانه !، عنوان ِ بخت! می دهدش!؛

          به کارگاهِ هستی!،  ز ِ سوئی ازین اسرارگاهِ فریبا! برآیدو،

                                               عمر ِ ابرهای ِ سِمِج! سرآیدو،

                                                             اِلهه ی ِ خورشید!؛

                       گرما! دهد بر طبیعت و، دلهای ِ منتظر به نوید!.

          هاشم شریفی << بودش >> دانمارک    Helsingør   15,04,2006