[  شستن ِ یک استکان!  رویش ِ یک چامه است! ]

 

          استکان ِ کنج ِ درویشی!،  بشستم بارها! _

          استکانها شد!  پس از- آنهمّه ازتکرارها!...

          گرچه مهمانی نبود و،  گرچه همخوانی نبود!؛

          بس تعارفها! نمودم  بَر مَهِ پندارها!...

          خفتگان! خندیده و،  تن دوستان! رنجیده اند! _

          زین سخنهائی!، که ما گفتیم!؛  با بیدارها!...

          ازتفاوتهای ِ عشق و، عیش!؛  بَرعیّاشها!  _

          کِی توان گفتن؟  که ازتلخ ِ سخن!  بیزارها! ...

          عشق!،  آب و، تابِ مِهرِ جان!  که با؛  بی خواهشی ست! _

          نیستند عاشق!    که بَهرِ پیکران! بیمارها!  ...

          فهم! باید! تا تبِ ذرّه!  بیان ِ عشق را! _

          اینهمه نقش است!  هرسو!  بَردَرو، دیوارها!...

          پس،  حدیثِ استکان!،  تنها حدیثِ نفس!؛  نیست! _

          کوبه بَر دَرب و،  سلامی و،  ورودی و،  سپس!؛  گفتارها!...

          پوئی ازتن!،  تا جمال و؛  بعدازآن جوئی کمال! _

          پلّه پلّه استکان!،  ازخاک شد!؛  تا کهکشان پندارها!...

          هرسخن را!  هست،   َدّق الباب!،  تا آغازشی!؛

          مَطلع ِ یک چامه!،  گاهی؛  در تبی ازکارها!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                     03,01,2009  Helsingør