[ غنیمتِ  ُخمار!]

 

          غنیمتی ست!،  ُتهی بودن ِ پیاله ات،  از مِی! _

          که رازِ خون ِ رزان!  برنیوشی ازلبِ نِی!...

          گمان مَبَر! که،  به عزلت رَوَد زمانه به هرز _

          که هم  زِ یادِ رُخَش! چامه ها! شود هِی هِی!...

          به هرچه نقطه ی ِ نزدیک و، دور!؛  ازو اثراست! _

          که هستی اش!،  ِپی ِ پیوندهای ِ ُنو!؛  به هردَم! طِی...

          یگانگی ست!، جهانرا!؛  به هرکجای ِ وجود! _

          کجا شود که رسیدن؟  چرا؟ رَهائی و، کِی؟.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                         25,04,2007  Helsingør