[ غنیمتِ ُخمار!]
غنیمتی ست!، ُتهی بودن ِ پیاله ات، از مِی! _ که رازِ خون ِ رزان! برنیوشی ازلبِ نِی!... گمان مَبَر! که، به عزلت رَوَد زمانه به هرز _ که هم زِ یادِ رُخَش! چامه ها! شود هِی هِی!... به هرچه نقطه ی ِ نزدیک و، دور!؛ ازو اثراست! _ که هستی اش!، ِپی ِ پیوندهای ِ ُنو!؛ به هردَم! طِی... یگانگی ست!، جهانرا!؛ به هرکجای ِ وجود! _ کجا شود که رسیدن؟ چرا؟ رَهائی و، کِی؟. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 25,04,2007 Helsingør
|