[ خوشنودی ِ آگاهانه!  خداسپاسی است! ]

          من َوتو! درخاوَران!،  درسرمان باوَری!؛

          باختری را!، به سر!؛  باوَرِ دیگرشود!...

          یک بهراسد زِابر!  که خانه روبَد زِجا! _

          یک نگهش برسپهر!،  کز- ابر!؛  گِل!  ترشود!...

          پناهِ بیچاره ای!،  خدا شود!  آنزمان!؛

          که زور!،  یا فلسفه!؛  نه کارسازی کند! _

          گرچه هم او!،  هرزمان!  راحتی اش شد به جان!؛

          دَمبدَمَش بینشی!  فلسفه بازی کند!...

          خدا!  نه آن قدرتی،  کزان دکانها شود! _

          دردل ِ هرذرّه هست!  به آشکارو، نهان! _

          خدا!،  خودِ هستی است!؛  که خود!، چنین ُگسَترَد!؛

          هوش بُوَد!،  با؛ خِرَد!  - هردَم و، هرجا؛  رَوان! - ...

          به چاپلوسی مَرُو!  درطمع ِ بهره ای! _

          که او!  نیازش مَباد!  ستایش از این و، آن!...

          اگرتورا! خواهشی،  به دل شود؛  اوست هم! _

          که  در درون ِ توو،  بداند-ات!  هربیان!...

          اگرکه،  سستی-ت هست!،  که بایَدَت بستگی!؛

          بنده ی ِ مَردُم مَشو!  دل!  به خدا! گرم دان!...

          نه خواهشی ازخدا!  نه هم ستایش براو! _

          که حال ِ خوشنودی ات!،  سپاس!؛  دارد بیان!...

          اشاره برآشکار!  مکن!  که بیهوده است! _

          خدا!،  که خود! هستی است!؛  هستی ست!  بَر- او! عیان!...

          همچو،  که بر یکنفر!  شرح ِ بَدیهی! کنی _

          نفر!؛  برنجد زِ تو!  که خویش!  داند همان!...

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                     01,01,2009  Helsingør