[ معجون ِ مُسَکِـّن ]
ای تو! تحسینگر ِ هستی!، پـِی ِ دیدار ز رُخسار ِ گل ِ مستی ساز!؛ باش! دربوته ی ِ بینندگی و، بینش و، احساس و، ستایش!، و نیاز!؛ تا برآید مگرازدستِ تصادف! باغی _ که مشام ِ تو! شود تازه زعطری!، که هم آمیخته اش بانگِ خوشی گوشنواز!؛ دَهَدَت داروی ِ تسکین! زین راز! : که بسوز از عطش ِ چشمه ی ِ نوش!، وز مِی ِ شورو، امید!؛ با تبِ بیم! بساز!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 19,07,2006 Helsingør
|