|
[ مِی ِ اندیشه!]
تا، زِ ژرفِ دل و، جان! راز! نگوید نظری؛ چون رَوَد؟ نافه ی ِ یک باغ! به باغ ِ دِگری!... بلبلی نغمه به دشتی!، نغمه دانی درباغ! _ بشنَوَد!؛ شِکوِه کند! ازتوو، از؛ بیخبری!... شد مِی ازکاسه ی ِ درویش!، به جامی زرکوب!؛ " گوته "! سرمست ازآن گویش ِ زیبای ِ دَری!... مِی ِ بَزم ِ شب و، روزِ تو!، زِ تاکِ دل ِ ما - ست! _ کِی ُکنی زِ کوچه ی ِ سوته دلان هم!؛ گذری؟... اینهمه دفترو، ابزار! بدستِ بَشَراست! _ خوش - اگر، راه بپوید به چراغ ِ بَصَری!... کاش تا میوه ی ِ خرسندی ِ جان ِ انسان! _ مِهر! باشد، که بَرَد نسل ِ ِپی آمد!؛ ثمری!... آرزوها به بسی سینه برفته ست به خاک! _ بازهم، آرزو!؛ کزآرزوآید اثری!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 23,03,2006 Helsingør
|