[ مُشتاقان ِ قصّه ی ِ ُصبح! ]*1

          تا آفتاب!، تابَد_

          از شرق ِ جام ِ بینش!؛

          تا هَمّه نسل ِ جانها!_

          یک چامه را!، سُرایند!؛*2

          خون! در پیاله ها بود،  مَه!؛ توی ِ خواب! میرفت!...

          بس جان ِ باغ پرور!،

          کز واژه های ِ امّید!؛   با صبح!_

                                                         قصّه کردند!...

          امّا، غروب ِ ناگاه!، با قهر ِ سَرد! رخ داد!_

          رخسار ِ غول ِ تاریخ! پشتِ نِقاب میرفت!...

          اسبِ زمان! که هرگز!، ماندن نمیپذیرد!؛

          میرفت و، نزدِ غافل!؛ سوی ِ سَراب میرفت...

          از رفتنش اثر بود! هرچند، ناهویدا!_

          گوئی که نرم نرمک، تب کرد!روزگاران!،

          تا آنکه ازنـُوآن شد! کز دیده ی ِ تصّور!_

                                              اینسان! رقم برآید :

          خون در رگان ِ هستی! بَس پُرشتاب! میرفت!...

          جان ِ هوا! خُروشید! ازکینه! خار! جوشید!_

          ازشور ِ مِهر!، هم نیز؛ رأی ِ صواب! میرفت_

          آشوبِ بیم و، امّید!؛ پُرالتهاب! میرفت!_           

          توفان ِ باغ پیما!، بر شاخسار! می تاخت!؛

          تاراج ِ بَرگ!،  می شد!؛

          گل!! روی ِ آب! میرفت!.

                                               هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                          16,07,2002  Helsingør

           *1 = هنگام بازخوانی ِ این چامه که پیشترآنرا سروده بودم!، بخشهای ِ بیشتری درذهن و، زبانم؛ شکل گرفتند.

           *2 = سُرایش ِ سخن!، یعنی کاری که سخن سُرا انجام میدهد، وسُرودن!؛ امّا، سخن سَرا!؛ یعنی خانه ی ِ سُخن!.