|
[ نوروز ِ آشتی آفرین! ]
گوئیا : شوق! دمید، در رگان ِ هستی! _ با چنان شور! که جان ِ کهکـشان! از سر ِ مـِهر!؛ شد به انسان همخوی!...
پـِیکِ خوشگام ِ امید! _ باز، میشد جانپوی!؛ چامه گــُل کرد! _ به ذهن و، به زبان ِ خوشدلانی که هـَزارند! _ به گــُلزار ِ جهان! بَه بَه گوی!...
آخرین برفِ زمستان که چکید از بـَر ِ کــُهسار، به چشم ِ تـَر ِ جوی!؛ و زسرشاخه ی ِ نمناکِ درختان بتکید _ نرم و، آرام بروی ِ تن ِ خاکِ تبناک! _ با همان پرتــُو ِ جانبخش! که از- اوج ، تکانیده بـُدَش؛ آب می شد چالاک! _ مست میگشت که چون آگهی اش بود! _ ز راز ِ تـَبِ تاک! _ راه می جست! که جا باز کند در جگـر ِ موج!، که زائیده و؛ در بافه ی ِ کوله پشتی ِ باد! نشانیده بـُدش!...
سبزه ها روئیدند! _ آهـُوان! نافه ی ِ خوش بوئیدند! _ تا شود مـُشک! به جانشان - انبار،*1 تا که بازاری ِ دل خـُشک! بـَرَد شیره ی ِ نافِ کــُشتگانشان! بازار! _ *2 و جَفاکیش بـَشَرها با تـَنی هَمدَمخواه! _ به بهای ِ کــُشتن ِ آهوی ِ مست! _ مست سازند به خودشان! دلدار!...*3 میشود دشمن ِ شعر! _ زین سخن! هر عطـّار!، گرچه در ظاهرشان!؛ خوشبـَیانی ست! به کار!... شعر!، خوش نیست به هر بازاری!؛ رازخوانی سخت است!، بـَهر ِ هر باهوشی _ که به نیروی ِ توانش در یاد!؛ به فقط یادسپاری کندازهر- ابزار!...
هرچه هم بی اثری بود! به جان ِ پـُرخوار!، هرچه هم بانگِ بَهاران! نه بکردش بیدار!؛ سـَرو! قد می افراشت! _ بید! با شانه ی ِ باد! _ زَمـزَمی برلب و، آرایش ِ گیسو میداشت! _ عاشق از شور! به دل دانه ی ِ پـِیوست به دلبر! می کاشت!...
سال ِ نـُو! می آمد! _ روی ِ سرمای ِ ستم پیشه! سیاه! _ دیو ِ کینه! تـَهِ چاه! _ سنگِ سرکوب!، زدستِ آآآآشتی!؛ بر تن ِ شیشه ی ِ پـِیمانه شـُدَش! _ بازهم گشت چراغان ِ چَمن!،چهره ی ِ گــُل!؛ عـقـل!! دیوانه شـُدَش!...
پای ِ نـُوروز! بـِراه! _ بَختِ پیروز! فراگیر، به هر جا و، به هرگاه! چه نزدیک و، چه دور؛ که ازان!، باوَر ِ انسان!؛ بـِزیانبودِ فریب! _ و به شرمندگی ِ هرچه خبیثِ جانکور! _ شاد باشد! به رَوا بودی ِ مـِهر!...
گـِرهِ پیشانی بربـِگــُشا! _ باز بـِنما! گــُل ِ چـِهر!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 11,03,2005 Helsingør *1 و2 = هر دو واژه های ِ ( جانشان! و کشتگانشان! ) حرفِ - ن ِ - اوّ لشان ساکن است!. *3 = حرفِ - د - در واژه ی ِ ( خودشان! ) ساکن است!. |