[ امیدِ جهانشَمول! ]

          همسان ِ مِی کشان که از تبِ مستی!  برآمده بیدار! _

          ودرشبِ بی نوش!،  با جویشی نه غریب! _

          خسته دَمسپارو، زیرِ بارِ خُمار!؛

          یا چون کسان که  صبرگمارو، لحظه شمار! _

          در خزان ِ سردِ نقاهت! _

          بسر برند،  با بیم ِ مرگ و،  با امیدِ بهبودی!؛

          ما نیز!،  شهروندان ِ  پَهنه ی ِ خاک!؛

          درهرچهارفصل ِ سال!  ودرهمه سالها! _

          چشم برَه مانده ایم! _

          تا بهارِ گرم ِ سلامت!...

          تا دگرگونگی به ژرفِ سرشتِ انسانها!...

          تا طلوع ِ مِهر!...

          تا پگاهی! _ 

          که دوستی ها و،  دوست داشتنها!،

          بدوراز تکاپوی ِ پاسخ به اژدرِ خواهش!؛

          به ترجمه ای نو! _

          بازگو می شوند به هسته ی ِ جانها!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                     21,08,2008  Helsingør