[ پیامی به "خوی - مومیائیان"! ]*

          بگو! تومرغ ِ شیدا!   "خوی - مومیائیان" را! _

          چون؟ دلشکسته خواهید!؟  همرازجوئیان را!...

          آزرم ِ ما! به تحسین،  صد باغ؛  جلوه تان داد! _

          بر بی حیا گشودید!،  گلخانه ی ِ نهان را!...

          ُشکوهِ  ُگل!،  ازآنست!؛  که بلبل اش بخواند _

          چامه زدفترِ دل!  رازِ نهان ِ جانرا!... 

          ای جام ِ باغ ِ خلوت!  لعلش ببوس و،  میپرس!؛

          لب تشنه چون نخواهد؟  لطفِ سبوئیان را!...

          خارِ خزان!  به سینه،  آنسان فرونشسته!؛

          که زهرِ آن،  بیاغشت!؛  آئینه ی ِ عیان را!...

          برجبر!  می نشاید! "فرهختگی و، دانش"! _

          جانم پذیرش آورد!  هم سود و، هم زیان را!...

          کِی میرود؟ زمستان!،  تا گرمی ِ بهاران!؛

          یادِ خزان! زداید!  آواید ارغوان را!...

          هان ای نسیم ِ گلزار!،  ازجَعدِ گیسوانش!؛

          نافه دَمی بیاور!  دلخوش به بوئیان را!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                    21,12,1999  Helsingør

          *درتاریخ  31/03/2009  برای ِ فرست به این پیام نما!،

              برخی واژه های ِ این چامه! دگرگون شدند، وسه بیت!؛

              افزوده گردید!.