[ پیش باید رفت! با امّید!! ماندن بیهُده ست!]
نه شادِ یادِ جَست و، خیزِ کوچه های ِ کودکی ِ خویش! _ نه هم به پُربنوشیده ازپیاله های ِ بزم ِ باغ ِ جوانی ش! _ اگرچه هم، رَوا شده ست و، میشود به گاهگاه و، جای جای! _ زِ جامهای ِ گران ارج ِ نوش! _ نوائی ش!؛ به هرچه دَم بسپارد ازنواست و، هنوزاست! _ بَسی زِ بارِ پاسخ! _ به دریافت و، بینش ِ جان! ومِهربانی! به جانهای ِ دیگری! _ که بوده ست و، باشدش! بردوش!... به داروی ِ شکیب!، خموش و، رام ِ نیش! _ زِ گرمی ِ امید!؛ به چشم ِ دل! پویا! _ به کام ِ نو! جویا! _ به گام ِ نو! _ براهِ مانده به پیش!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 09,03,2009 Helsingør
|