[ شور نزن! یا خودش میات! یا نامـَه ش! ]

 

          اندیشه مَکـُن به غم! خودش مهمان است! _

          بی آنکه  ورا  بزم بچینی یا نه...

          شادی برسد چو هدیه ای، از هستی!؛

          بی آنکه تومنتظرنشینی یا نه...

          از جبر ِ  تصادف! خوش و، ناخوش بـِرَه است! _

          بی آنکه تو محتمل ببینی یا نه...

          کوشیدن ِ جان و، سُست پوئی ش اگراست!؛

          پیشینه ی ِ جبراست! _  گزینی یا نه...

          هرجان!، ز پـِی ِ سابقه ها!؛ نطفه گرفت! _

          از وجودِ خود! شاد و، غمینی؛  یا نه...

          مـِی!، گر طلبی؛ ز باغ ِ اندیشه بنوش! _

        *خـَمّار اگرت کرده  کمینی یا نه.

                                                           هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                        10,01,2008  Helsingør 

          *خـَمّار = خـَمرفروش = مِی فروش = مـِیخانه چی که با زرق و، برق و، جلوه و، تجمـّـلات!؛

            دامی برای ِ مشتری میگسترد! و به کمین مینشیند!.