|
[ توئی چون ابر ِ بی باران! ]
قــَسَم به باغ ِ ابرها!، که دمبدم ز{چَنگ و، جَنگِ جبر}ها! _
به ساختار- آید و، به لحظه های ِ چند، جلوه ی ِ نـُوی نماید و، رُخـَش ز باد! ساید و، به چهره ای دگر شود!؛
تو نیز! در رهِ وفا! _ ز سسـتی ات، به نزدِ برق ِ جلوه ها! _ چو پرچمی که با شُکوه و، تابناک!؛ ساکن ِ هوا شود! _ ز بادها بجنبد و، ز جا شود!؛
ز شرطِ عهد! بگذری! که برخوری دَمی هوس! _ ولی ز جان ِ دوستدارهای ِ خود!، توقــّع ات همی که در وفا به عهدها!؛
بسر بَرَند - درقفس!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 22,05,2008 Helsingør
|