[ طومارِ خوشخیالان! بَر- خاکِ رفته برباد - ! ]*1
به خیال ِ آنکه فردا - ست، هوای ِ آفتابی؛ زشتاب، تن گرفته؛ به فریبِ چشم ِ مهتاب!، سرو، افسرو، پایاب! _ همه!، به دل!، سپرده!؛ وان شبش!، به بَزم ِ خویش!، تاچند، رَهاشدن زِ نیش!؛ برنشستیم! _ سَحَر! دودیده بستیم! که شهدِ خواب!! نوشیم، وباشد که به بیداری ِ نو!، جامه ی ِ هوش و، کوش!! پوشیم؛ سِلاح ِ نرمخوی ِ آب! درابر! _ ( ِبیاری از ِپی ِ تبانی ِ باد!، که همّیشه! ازو!؛ ُفسوس! دریاد! ) چنان به دشمنی که گشنگان ِ بادیه! زِ جا َکنند، شهرِ آباد!؛ یُرِش نمود و، خانه را!؛ ِبکـَند - بنیاد!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 30,08,2007 Helsingør *1 درزمانی بسیار دور! با دوستان به کوه گردی رفته بودیم، و بر دامنه ای چادرها برپای نمودیم، و برخی ازدوستان چنان شیفته ی ِ آن چشم اندازهای ِ - دل انگیز- شده بودند؛ که لانه و، خانه و، کاشانه ی ِ گِل وسنگ! برپاساختند! تا شاید که به گمان ِ خودشان بیادگار، برای ِ آیندگان ِ روزگار!؛ بماند! وامّا افسوس!، که دستهای ِ بخشهائی ازهمان هستی ِ زیبای ِ دلفریب!؛ همه را! دگرگون ساخت!_ افسوس!.
|